25 Μάη 2017. Μια μέρα που τουλάχιστον στη δική μου μνήμη καταγράφθηκε σαν ιδιαιτερα ξεχωριστή. Γιατί όμως; Διότι το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣBEOΔ) είχε προκηρύξει 24ωρη απεργία. Ε και; Μια ακόμη άνευρη τουφεκιά θα πει καποιος, σαν αυτές που μας έχει συνηθίσει η ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ τα τελευταία χρόνια. Όμως δεν είναι έτσι.
Όλο το προηγούμενο διάστημα το σωματείο πάλεψε εντατικά, με υπομονή και επιμονή. Παρεμβάσεις στα μαγαζιά, αποκεντρωμένες μοτοπορείες, αφισοκολλήσεις, ανοιχτές εκδηλώσεις, καθημερινές συζητήσεις με τους συναδέλφους στους χώρους δουλειάς, απεύθυνση σε άλλες συλλογικότητες για έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη. Ετσι η απεργία ήρθε σαν η φυσική κατάληξη της δράσης τους αφού είχε προηγηθεί όλη αυτή η ζύμωση και η πάλη.
Όλο το προηγούμενο διάστημα το σωματείο πάλεψε εντατικά, με υπομονή και επιμονή. Παρεμβάσεις στα μαγαζιά, αποκεντρωμένες μοτοπορείες, αφισοκολλήσεις, ανοιχτές εκδηλώσεις, καθημερινές συζητήσεις με τους συναδέλφους στους χώρους δουλειάς, απεύθυνση σε άλλες συλλογικότητες για έμπρακτη στήριξη και αλληλεγγύη. Ετσι η απεργία ήρθε σαν η φυσική κατάληξη της δράσης τους αφού είχε προηγηθεί όλη αυτή η ζύμωση και η πάλη.
Έχοντας ένα "επιθετικό" πλαίσιο αιτημάτων, διεκδικώντας τα αυτονόητα και όχι υποταγμένο στη λογική της άμυνας. Να περισώσουμε ότι έχει απομείνει από τα εργατικά μας δικαιώματα. Δηλαδή σχεδόν τίποτα μετά απο τέσσερα μνημόνια, έξι χρόνια εφαρμογής τους και επιτροπεία που θα διαρκέσει μέχρι τον αιώνα τον άπαντα.
Σ’ ένα χώρο (ταχυμεταφορές, εστίαση) όπου η ανασφάλιστη μαύρη εργασία, η ελαστικότητα, η υπερεντατικοποίηση, η αυθαιρεσία είναι καθεστώς και όχι εξαίρεση, διεκδικούν ενιαία ειδικότητα ενάντια στην πολυδιάσπαση του κλάδου, βαρέα-ανθυγιεινά ένσημα, εταιρικό μηχανάκι, ατομικά μέσα προστασίας. Υπενθυμίζω και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ, πως στο συγκεκριμένο κλάδο εργατικό ατύχημα σημαίνει θάνατο ή στην καλύτερη περίπτωση τραυματισμό όπως δυστυχώς τραγικά έχει αποδειχτεί στο κοντινό παρελθόν.
Η κινητοποίηση ξεκίνησε από νωρίς το πρωί με τρίωρους αποκλεισμούς εταιρειών ταχυμεταφοράς, ACS – SPEEDEX - Γενική Ταχυδρομική. Με την φυσικη δηλαδη παρουσια του σωματειου εκει οπου η εργοδοτικη πιεση και οι εκβιασμοι εξατομικευονται. Συνεχιστηκε με συγκεντρωση στο Πεδίο του Αρεως οπου υπηρχε απεργιακη γραμματεια. Το ελπιδοφόρο είναι ότι εργαζόμενοι που δεν είναι ακόμα οργανωμένοι στο σωματείο σταματούσαν, ρωτούσαν, συζητούσαν, έβλεπαν με τα ιδία τους τα μάτια πως το "κανένας μονός του - οργανώσου" δεν είναι κενό γράμμα.
Λένε πως η κατανόηση των γεγονότων είναι αναγκαία και απαραίτητη και όχι η συναισθηματική ιμπρεσσιονιστική υποταγή σε αυτά. ΟΜΩΣ η γράφουσα το ομολογεί πως όχι απλά ενθουσιάστηκε αλλά ένιωσε σαν να βλέπει εικόνες από ένα μέλλον που ελπίζει να καταφέρουμε όσο γίνεται γρηγορότερα να οργανώσουμε. Κατά τις 12:30 όταν όλα αυτά τα σταθμευμένα δίκυκλα, όταν οι ίδιοι αντικρίσαμε την συνολική παρουσία μας και ξεχυθήκαμε καταλαμβάνοντας την αρχή της λεωφόρου Αλεξάνδρας ο ενθουσιασμός μάς πλημμύρισε. Οι κόρνες να ηχούν ασταμάτητα, οι σημαίες να ανεμίζουν, τα συνθήματα να βροντοφωναζονται καλύπτοντας ακόμα και τον θόρυβο των μηχανών. Παλμός, ένταση, ορμή, αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, αλληλεγγύη. Μια τρελή χαρά και η πεποίθηση πως μπροστά μας είναι οι αγώνες, ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Αντίθετα είναι μόνο η αρχή. Ναι ένα μικρό σωματείο βάσης μπορεί να οργανώσει με επιτυχία έναν απεργιακό αγώνα. Τον φόβο, την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα τα νικάς στον δρόμο κόντρα στους επαγγελματίες ηττοπαθείς και παραιτημένους. Κόντρα στους εργατοπατέρες, την πουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, κόντρα στη λογική της ανάθεσης.
Η μοτοπορεία διετρεξε την Λ. Αλεξανδρας, την Β. Σοφιας, την Πανεπιστημιου και κατεληξε στη Σταδιου, στο υπουργειο εργασιας. Σε ολη αυτη την διαδρομη τα συνθηματα, οι εξατμισεις, οι κορνες, τα τρικακια, δεν σταματησαν ουτε για μια στιγμη. Ο περισσοτερος κοσμος χειροκροτουσε, χαιρετουσε και οι "μαγαζατορες" εβλεπαν ξεκαθαρα τι εχουν απέναντί τους. Οταν φτασαμε στο υπουργειο ολοι μα ολοι ανεξαιρετως ημασταν με τους ηπιοτερους χαρακτηρισμους ενθουσιασμενοι, γεματοι αγωνιστικη διεργεση.
Πραγματοποιηθηκε η προγραμματισμενη συναντηση στο υπουργειο εργασιας και δοθηκαν οι συνηθισμενες, χιλιοειπωμενες υποσχεσεις. Ομως στην ανοιχτη ενημερωση που εγινε ξεκαθαριστηκε με τον πιο σαφη και κατηγορηματικο τροπο πως μονο η συνεχιση του αγωνα μπορει να εξασφαλισει την ικανοποιηση των αιτηματων. Κανενας εφησυχασμος, καμια αδρανεια. Τα παιδιά λοιπον με τα "παπιά" εβαλαν ξανα μπροστα τις μηχανες και ακολουθησαν αντιστροφη πορεια προς το Πεδιο του Αρεως με τον ιδιο ακριβως παλμο και ενταση. Ομως ακομα δεν ειχε τελειωσει η μερα. Ακολουθησε απεργιακη συλλογικη κουζινα και παρολη την κουραση ξανα το απογευμα παρεμβαση σε μαγαζια στην Αγια Παρασκευή.
Κλείνοντας ένα μόνο έχω να πω υιοθετώντας απόλυτα το σύνθημα του Σ.Β.Ε.Ο.Δ : "Από τον αγώνα δρόμου... στο δρόμο του αγώνα". Όλοι όσοι είμαστε από αυτήν την όχθη του ποταμού, άνεργοι, εργάτες, υπάλληλοι, φτωχοί αγρότες, πρόσφυγες, μετανάστες, πρέπει να δημιουργήσουμε τα καινούργια αναγκαία όργανα πάλης. Σωματεία βάσης, εργατικές επιτροπές, εργατικές συνελεύσεις, συνελεύσεις γειτονιάς, ώστε συντονισμένα, συλλογικά και από τα κάτω να διεκδικήσουμε όλα όσα μάς ανύκουν. Δηλαδή τα πάντα. Σε μια αλλη κοινωνία ισότητας και πραγματικής δικαιοσύνης. Γιατί... αν όχι εμείς τότε ποιοι; Αν όχι τώρα... τότε πότε;
Μαρίζα Βαφειάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου