ΙΝΔΙΑ: ΝΕΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ

Από την Εργατική Πάλη Φεβρουαρίου

–

Στις 8 Γενάρη πραγματοποιήθηκε στην Ινδία η μεγαλύτερη ίσως απεργία στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Δέκα από τις μεγαλύτερες συνομοσπονδίες της χώρας είχαν καλέσει εδώ και αρκετό καιρό την απεργία, ενάντια στα συνεχή αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα της ινδουιστικής/εθνικιστικής και ακραία νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Ναρέντρα Μόντι. Οι οργανωτές της απεργίας υπολογίζουν ότι πάνω από 250 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια τέτοιων διαστάσεων απεργία και κινητοποίηση λαμβάνει χώρα στην Ινδία. Μόλις πριν έναν χρόνο, στις 8 και 9 Γενάρη 2019, 200 εκατομμύρια άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους της χώρας, ενώ τον Σεπτέμβρη του 2016 είχε καταγραφεί στην Ινδία η μεγαλύτερη απεργία (ως τότε) στην ιστορία της ανθρωπότητας, όταν απήργησαν 150 εκατομμύρια εργάτες! Από το 2010 έχουν γίνει άλλες τρεις τεραστίων διαστάσεων απεργίες (2010, 2011, 2015), με συμμετοχή δεκάδων εκατομμυρίων εργατών. Αυτή ήταν συνολικά η 19^η γενική απεργία στην Ινδία από την αρχή της εφαρμογής εκτεταμένων πολιτικών ιδιωτικοποίησης και λιτότητας τη δεκαετία του ’90.

Η απεργία παρέλυσε ολόκληρη τη χώρα. Τα 15 από τα 28 ομόσπονδα κρατίδια έβαλαν στην κυριολεξία λουκέτο. Σχεδόν καθολική ήταν η συμμετοχή στους δημόσιους υπαλλήλους, ενώ πολύ μεγάλη ήταν η συμμετοχή στη βαριά βιομηχανία και την αυτοκινητοβιομηχανία, καθώς σε πολλά κρατίδια τα εργοστάσια σταμάτησαν τη λειτουργία τους. Ο τομέας των μεταφορών ήταν σε απεργία σε ολόκληρη τη χώρα, ενώ σε πολλές περιοχές οι σιδηρόδρομοι και οι μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι αποκλείστηκαν από διαδηλωτές. Τεράστια ήταν η συμμετοχή στον τραπεζικό τομέα, όπου λόγω της συγχώνευσης 10 κρατικών τραπεζών γίνονται απολύσεις. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, παρέμεινε κλειστή η Κεντρική Τράπεζα της Ινδίας, λόγω 100% συμμετοχής των εργαζομένων στην απεργία!

Πέρα από τους εργαζόμενους, παλλαϊκά χαρακτηριστικά στις κινητοποιήσεις έδωσαν άνεργοι, μικροί έμποροι, φοιτητές και αγρότες. Φοιτητές και σπουδαστές σε πάνω από 60 πανεπιστήμια και κολέγια προχώρησαν σε αποχή από τα μαθήματά τους για να συμμετάσχουν στις απεργιακές διαδηλώσεις. 

Στις αγροτικές περιοχές, αγρότες και εργάτες γης συμμετείχαν για πρώτη φορά τόσο μαζικά στις κινητοποιήσεις. Η All-India Kissan Sangharsh Coordination Committee (AIKSCC), μια «ομπρέλα» 175 οργανώσεων αγροτών και εργατών γης, στήριξε ένθερμα την απεργία.

Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κατάσταση της Ινδίας έχει επιδεινωθεί. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω οικονομικής επιβράδυνσης. Το τρίτο τρίμηνο του 2019, το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 4,5%, που αποτελεί τον πιο χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης τα τελευταία 6 χρόνια. Περισσότερα από πέντε εκατομμύρια έχουν μείνει άνεργοι τα τελευταία δύο χρόνια. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας έχει ανέβει στο 7,7%, ενώ στις αστικές περιοχές είναι πάνω από 9%, οδηγώντας σε σημαντικές μειώσεις μισθών. Ο κατώτατος μισθός είναι ήδη πολύ χαμηλός, ενώ μεγάλο μέρος των εργαζομένων δουλεύει με ακόμα μικρότερες αμοιβές. Περίπου το 60% του πληθυσμού ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ το 21% επιβιώνουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση, στο όνομα της «ανάπτυξης», μείωσε τον βασικό συντελεστή φορολογίας στις επιχειρήσεις από 30% σε 22%. Οι τεράστιες φορολογικές ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο έχουν προκαλέσει μαζική οργή. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει την ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών, μεταξύ των οποίων η Air India και τα διυλιστήρια BPCL, και τη συγχώνευση 10 κρατικών τραπεζών.

Τα βασικά αιτήματα των εργαζομένων είναι η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για τους ανέργους, η αύξηση των μισθών, η πενθήμερη εργασία και το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Οι αγρότες απαιτούν καλύτερες τιμές για τα προϊόντα τους και διαγραφή των χρεών τους. Το Citu (Κέντρο των Συνδικάτων της Ινδίας) κατηγορεί την κυβέρνηση για «περιφρόνηση της εργασίας» και ότι αρνήθηκε να δεσμευτεί για οποιαδήποτε από τις απαιτήσεις των εργαζομένων, κατά τη συνάντησή τους πριν την απεργία, όπου οι ενώσεις παρουσίασαν κατάλογο με 12 βασικά αιτήματα.

Η γενική απεργία συνέπεσε με τις κινητοποιήσεις που αφορούν τον νόμο για την ιθαγένεια, που αρνείται την ινδική υπηκοότητα στους μουσουλμάνους που ζουν στην Ινδία. Ο νέος νόμος θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα νέο Εθνικό Μητρώο Πολιτών. Σκοπός είναι να πολιτογραφηθούν οι μετανάστες που έφτασαν στην Ινδία πριν από το 2015, εκτός αν είναι μουσουλμάνοι, οπότε θα θεωρούνται «παράνομοι» και θα μεταφέρονται σε κέντρα κράτησης. Με τον νέο νόμο, 200 εκατομμύρια μουσουλμάνοι της Ινδίας θα μετατραπούν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η τροποποίηση αυτή αποτελεί επέκταση του μέτρου που ισχύει στο βορειοδυτικό κρατίδιο Άσαμ, όπου έχουν τεθεί εκτός μητρώου υπηκοότητας 1,9 εκατομμύρια μουσουλμάνοι, ενώ εκατοντάδες έχουν συλληφθεί.

Από τον περασμένο μήνα έχουν πραγματοποιηθεί διαμαρτυρίες ενάντια στον νόμο για την ιθαγένεια. Έχουν δεχτεί την άγρια καταστολή της κυβέρνησης, ενώ μέχρι τις αρχές Γενάρη πάνω από 25 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις. Η έκφραση και του αιτήματος για κατάργηση αυτού του νόμου μέσα από τη γενική απεργία αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για να καταπολεμηθούν οι θρησκευτικοί διαχωρισμοί που μαστίζουν τον ινδικό λαό.

Τα συνδικάτα και οι ενώσεις των αγροτών συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις και μετά τη μεγαλειώδη απεργία, με διάφορες δράσεις και κινητοποιήσεις σε πολλές περιοχές της Ινδίας. Η εργατική τάξη της Ινδίας έχει κάνει τα τελευταία χρόνια δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο των αγώνων, με απεργίες και κινητοποιήσεις ιστορικών διαστάσεων. Ο δρόμος για να επιβάλουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ινδίας τα αιτήματά τους είναι η ενότητα σε ταξική βάση, πέρα από θρησκευτικούς και άλλους διαχωρισμούς. Το γεγονός ότι αυτή η γενική απεργία συμπίπτει με μια περίοδο όπου παγκόσμια έχουμε μεγάλους αγώνες και εξεγέρσεις (Χιλή, Ισημερινός, Γαλλία, Σουδάν, Λίβανος κ.ά.) δείχνει τις τεράστιες δυνατότητες του εργατικού κινήματος για μια διεθνή αντεπίθεση ενάντια στην κρίση και τη σαπίλα του καπιταλισμού.