Πρόκειται για την τελευταία μαχητική αγωνιστική εκδήλωση που έγινε στην Ελλάδα λίγο πριν την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας και μάλιστα με στόχο την αποτροπή της. Κι όμως, μισό αιώνα μετά, ελάχιστα έχει συζητηθεί, σχεδόν τίποτα δεν έχει γραφτεί γι’ αυτήν και φυσικά την αγνοεί ο πολύς κόσμος.
Ενώ πύκνωναν τα σύννεφα που προμήνυαν την καταιγίδα, οι πολιτικοί φορείς της Αριστεράς (το παράνομο ΚΚΕ και η ΕΔΑ, αλλά και ο κύκλος της «Αναγέννησης», οι τροτσκιστικές οργανώσεις κ.λπ.), αν και έκαναν λόγο για σχέδια αντιδημοκρατικής εκτροπής, ετοιμάζονταν για τις εκλογές που είχαν προκηρυχθεί για τον Μάιο. Με αυτόνομη κάθοδο (ΕΔΑ και ΣΠΑΚ της «Αναγέννησης») ή με στήριξη της ΕΔΑ (τροτσκιστές).
Μόνο μια μικρή τροτσκιστική οργάνωση, η «Εργατική Δημοκρατία», είχε αναφέρει στην ομώνυμη εφημερίδα της ότι ενδέχεται ένα στρατιωτικό πραξικόπημα να ματαιώσει τις εκλογές.
Εντούτοις, ο κόσμος «έβραζε» και οι συζητήσεις για ένα τέτοιο ενδεχόμενο έδιναν και έπαιρναν σε ολόκληρη τη χώρα. Στα καφενεία, στους χώρους εργασίας, στα σπίτια. Παντού, εκτός από τα γραφεία των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων.
Ανταποκρινόμενη στις διαθέσεις του κλάδου, η ταξική συνδικαλιστική ηγεσία των οικοδόμων, που από το 1960 βρίσκονταν στην πρωτοπορία των εργατικών και λαϊκών δημοκρατικών αγώνων, αποφάσισε για τις 12 Απριλίου πανελλαδική πολιτική απεργία με κεντρικό σύνθημα «Όχι στη νέα εκτροπή! Όχι στη δικτατορία!».
Η απόφαση πάρθηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή Οικοδόμων, που αντιπροσώπευε τα μαζικά σωματεία τα οποία δεν γίνονταν δεκτά στην εργατοπατερική Ομοσπονδία Οικοδόμων του εγκάθετου Λυκιαρδόπουλου. Για τη λήψη της απόφασης έγινε σκληρή διαμάχη, καθώς η ΕΔΑ (στην οποία εντάσσονταν όλα τα στελέχη της Συντονιστικής Επιτροπής) είχε προτάξει την εκλογική μάχη.
Οι οικοδόμοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και το πρωί της 12ης Απριλίου πραγματοποίησαν ως απεργοί μια από τις πλέον μαζικές συγκεντρώσεις μέσα και έξω από το θέατρο «Περοκέ» στο Μεταξουργείο.
Μετά τη λήξη της συγκέντρωσης και ενώ οι εκπρόσωποι των σωματείων κατευθύνονταν προς το υπουργείο Εργασίας για να επιδώσουν ψήφισμα, οι υπό διάλυση οικοδόμοι δέχτηκαν άγρια επίθεση από την αστυνομία, με συνέπεια 34 τραυματίες, εκ των οποίων οι 17 πολύ σοβαρά. Εντούτοις, αμύνθηκαν σθεναρά και οι ίδιοι, τραυματίζοντας 51 αστυνομικούς, ανάμεσά τους και τον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Τασιγιώργο και άλλους ανώτατους αξιωματικούς.
Στο πλαίσιο της άγριας καταστολής, την οποία κατηύθυνε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Γεώργιος Ράλλης, δόθηκε εντολή να συλληφθούν οι συνδικαλιστές που πήγαν στο υπουργείο Εργασίας, αλλά η εντολή έφτασε αφού αυτοί είχαν ήδη αποχωρήσει. Εντούτοις, ακολούθησε αστυνομική εισβολή στα γραφεία των οικοδομικών οργανώσεων και συλλήψεις συνδικαλιστών στα σπίτια τους ή στον δρόμο.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο πρόεδρος των μπετατζήδων, Κώστας Τερζάκης, που πιάστηκε μέσα σε λεωφορείο και υπό την κάλυψη των περαστικών δραπέτευσε, την ώρα που οι αστυνομικοί τον οδηγούσαν σε περιπολικό.
Συλλήψεις έγιναν ακόμη και τις βραδινές ώρες στον Πειραιά, αλλά και στην Πάτρα και σε άλλες πόλεις, με τα σωματεία να αποφασίζουν -σε συνθήκες ημιπαρανομίας, πλέον- την παράταση της απεργίας για ένα ακόμη 24ωρο.
Και την επόμενη, δεύτερη μέρα της απεργίας, πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις οικοδόμων που περιέρχονταν το λεκανοπέδιο για να αποτρέψουν περιπτώσεις απεργοσπασίας. Παράλληλα, αναπτύχθηκε ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης προς τους τραυματίες και συλληφθέντες, για την οικονομική ενίσχυση των οικογενειών τους, με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων οικοδόμων που έδιναν έως και από ένα μεροκάματο.
Από τους δεκάδες συλληφθέντες, οι 25 προφυλακίστηκαν και η επιβολή της δικτατορίας τούς βρήκε ήδη κρατούμενους. Παράλληλα, πολλά στελέχη του οικοδομικού κινήματος, που είχαν περάσει στην παρανομία μετά την απεργία, για να μη συλληφθούν, αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα του εργατικού αντιδικτατορικού κινήματος.
Πηγή : ergasianet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου