Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις 24/9 και τις 2/10 ήταν δύο αποτυχημένες απεργίες, κρίνοντας τόσο από τα ποσοστά των απεργών που ήταν ισχνά, όσο και από τη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις που ήταν περιορισμένη.
Η αποτυχία αυτή, έδωσε αφορμή στον πρωθυπουργό να παρέμβει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να επιτεθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα με μια προκλητική ανάρτηση για «τους λίγους που ταλαιπωρούν τους πολλούς». Η ανάρτηση αυτή ήταν το αποκορύφωμα της επικοινωνιακής επίθεσης των ΜΜΕ που παραπληροφορούσαν συστηματικά, αναφέροντας σαν αίτημα της απεργίας το να μην αλλάξει ο τρόπος που αποφασίζονται οι απεργίες. Το συνδικαλιστικό κίνημα και οι πολιτικές δυνάμεις εργατικής αναφοράς απέτυχαν να αποκρούσουν αυτήν την εκστρατεία παραπληροφόρησης που σκοπό είχε να αποκρύψει τη βασική αιχμή του αναπτυξιακού νομοσχεδίου, η οποία ήταν η παραπέρα υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μέσω της εμπέδωσης ενός καθεστώτος εξαιρέσεων.
Η βασική αιτία της αποτυχίας των δύο απεργιακών κινητοποιήσεων είναι η γενικευμένη ήττα του συνολικού εργατικού κινήματος από τη μνημονιακή πολιτική. Η ήττα αυτή αφορά και το εργατικό κίνημα με τη στενή έννοια, δηλαδή το συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και τις πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι οποίες επίσης χρεώνονται την ήττα αυτή. Η εμπειρία των μεγάλων αγώνων της διετίας 2010-11 και η εμπειρία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του δημοψηφίσματος του 2015, έχει κάνει την εργατική τάξη να μην βλέπει κάποια πολιτική προοπτική διεξόδου από την σημερινή κατάσταση και μεγάλο μέρος της να κατανοεί ότι η ανατροπή του εμπεδωμένου μνημονιακού καθεστώτος απαιτεί μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση , την οποία δεν υπάρχει πολιτικός φορέας ικανός να τη φέρει σε πέρας.
Πάνω σε αυτήν τη βασική αιτία, αθροίζονται οι επιμέρους αδυναμίες του συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες αναδείχτηκαν και αυτήν τη φορά. Η απόφαση για απεργία δεν δουλεύτηκε στη βάση των σωματείων, δεν γίνανε συνελεύσεις των σωματείων, αλλά ούτε και άλλες μαζικές διαδικασίες ενημέρωσης των εργαζομένων, όπως συσκέψεις ή περιοδείες στους χώρους δουλειάς. Μοναδική εξαίρεση η –σχετικά επιτυχημένη– σύσκεψη του Εργατικού Κέντρου Αθήνας για την απεργία στις 24/9. Χωρίς μια τέτοια δουλειά, οι αποφάσεις για απεργία εκφυλίζονται σε μια «από τα πάνω» διαδικασία χωρίς εργατική υποστήριξη και οι –αναγκαίες– μάχες στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος καταλήγουν μάχες χωρίς αντίκρισμα. Φυσικά, έπαιξε ρόλο και η υπονομευτική στάση των δυνάμεων που πλειοψηφούν στις περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις και τη ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ) και η σύγχυση που έσπειραν παίρνοντας αποφάσεις για απεργία σε διαφορετική ημερομηνία. Όμως το νοητικό σχήμα «οι εργαζόμενοι θέλουν και η ηγεσία τούς εμποδίζει» που χρησιμοποιεί κατά κόρον η Αριστερά, δεν μπορεί να εξηγήσει την κατάσταση και δεν βοηθάει να εντοπιστούν οι αδυναμίες.
Η αναζωογόνηση των διαδικασιών των σωματείων, η εμπλοκή των εργαζομένων στις διαδικασίες τους, η συστηματική δουλειά ενημέρωσης που πρέπει να γίνεται σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας, σε συνδυασμό με την ενότητα στη δράση είναι οι όροι για να αρχίσει να αντιστρέφεται το κλίμα απογοήτευσης που κυριαρχεί σήμερα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα μέλη τους και να αποτραπεί ο παραπέρα εκφυλισμός.
Η Πολιτική Επιτροπή της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου