Μικρότερη των περιστάσεων και των αναγκών, υπήρξε, δυστυχώς, η απεργιακή συγκέντρωση για να μην κλείσει το ιστορικό εργοστάσιο σιδηρονικελίου της ΛΑΡΚΟ, στη Λάρυμνα.
Στην απεργιακή κινητοποίηση το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, στην πύλη της ΛΑΡΚΟ, οι εργάτες της δεν έδωσαν μαζικά το “παρών” στην απεργιακή συγκέντρωση. Στη συγκέντρωση το ΚΚΕ με λεωφορεία είχε μεταφέρει το λιγότερο τους μισούς από τους 300 – 350 περίπου συγκεντρωμένους με επικεφαλής τον γραμματέα του Δ. Κουτσούμπα.
Και από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, οι συμπαραστάτες ήταν πάλι η πλειοψηφία. Το παρών έδωσαν ΔΣ σωματείων, εργατικών κέντρων, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, και βουλευτές. Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΕΕΚ η παρουσία της οποίας αναγγέλθηκε από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης. Επίσης στη συγκέντρωση μοιράστηκαν περισσότερες από 250 προκηρύξεις του ΕΕΚ, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων πήραν τα παρευρισκόμενα μέλη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, χωρίς να υπάρξει το παραμικρό “πρόβλημα”…
Η εξήγηση για την απουσία των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, που έδιναν οι παρευρισκόμενοι, εστιάζεται σε δυο τουλάχιστον αιτίες. Η πρώτη εκφραζόταν περισσότερο από το στόμα συνδικαλιστών που εντόπιζαν την απουσία των εργατών στον φόβο (“αν είμαι στις κινητοποιήσεις δεν θα με προτιμήσει ο αυριανός ιδιοκτήτης της”), μια εξήγηση που δεν μπορεί να την περιφρονήσουμε, γνωρίζοντας το κλίμα στους εργασιακούς χώρους από την αναποτελεσματική αντιμετώπιση των αντεργατικών πολιτικών από το 2010 και μετά.
Οι λιγοστοί εργάτες στη συγκέντρωση, στην ερώτηση γιατί δεν υπάρχει η μαζική παρουσία τους, έλεγαν: “Άσε δεν γίνεται τίποτα. Την έχουν ήδη κλείσει. Είμαστε λίγοι.”
Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό πως η μια απάντηση δεν αποκλείει την άλλη, ίσα, ίσα την ενισχύει και κατά την γνώμη μας δεν μπορεί να δοθεί κανένας αγώνας αν δεν δοθεί πρώτα η δυνατότητα να συζητήσουν οι εργάτες για όλα όσα πραγματικά τους προβληματίζουν.
Το ζήτημα της ΛΑΡΚΟ αφορά πρωτίστως όλους τους εργάτες του εργοστασίου και των ορυχείων της, αλλά και τους κατοίκους στη Λάρυμνα και στις περιοχές που δραστηριοποιείται η εμβληματική αυτή βαριά βιομηχανία. Παραπέρα, αφορά τους εργάτες και τους κατοίκους όλης της χώρας.
Το λέμε αυτό γιατί στην Ελλάδα, την δέσμια των μνημονίων, τώρα που καταρρέει και η τουριστική της βιομηχανία, είναι ανάγκη να υπάρξει ένα σχέδιο για την ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας στη χώρα, για να μπορεί να συνεχίσουν να υπάρχουν όροι ζωής που δεν θα γυρίσουν την κοινωνία μας αιώνες πίσω.
Και το ερώτημα είναι τι πρέπει να γίνει, ώστε η ΛΑΡΚΟ και τα ορυχεία της, να είναι μέρος ενός σχεδίου εκβιομηχάνισης, που έχει ανάγκη η χώρα. Και ποιος μπορεί να εγγυηθεί την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου;
Μπροστά σε αυτού του μεγέθους ερωτήματα, οι δυο 24ωρες απεργίες πράγματι φαίνονται αδύναμες να δώσουν προοπτική. Χρειάζεται να γίνει κάτι μεγάλο και είναι ευθύνη όλου του εργατικού κινήματος και των κάθε μορφής συλλογικοτήτων να ανταποκριθούν. Οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ να μη μείνουν μόνοι!
Πηγή : Νέα Προοπτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου